Φιλοσοφία
Ο κάθε άνθρωπος μπορεί να μάθει να μιλάει αποτελεσματικά και γρήγορα όποια γλώσσα επιθυμήσει αρκεί να κινητοποιηθούν διεργασίες του εγκεφάλου που θυμίζουν εκείνες της εκμάθησης της μητρικής γλώσσας.
Ιδιαίτερα στα μικρά παιδιά η βιωματική μάθηση μιας γλώσσας με την αξιοποίηση των αισθήσεων της ακοής, της όρασης και της αφής, με τη συμμετοχή της κίνησης και της φαντασίας, ισοδυναμεί με μια απολαυστική, αποτελεσματική και εγγυημένα επιτυχημένη διαδικασία.
Βιωματική Διδασκαλία, είναι η διαδικασία εκείνη στην οποία συμμετέχουν πρωταρχικά οι αισθήσεις, που είναι και τα πρώτα κανάλια επικοινωνίας μας με τον κόσμο. Βασίζεται σε βιωμένες εμπειρίες ανακάλυψης, στη συμμετοχή του νου, της ψυχής και των συναισθημάτων, τα οποία μέσα από μια διαδικασία σχεδόν παιγνιώδη, εγκαθιστούν ασυνείδητα τη γνώση, στα πιο σταθερά κέντρα αποθήκευσης πληροφοριών του ανθρώπου.
Ένα παιδί θυμάται για πάντα μόνο ό, τι βιώνει.
Ο μύθος της μετάφρασης
Γιατί όχι Μετάφραση;
Ποιός θυμάται πώς έμαθε τις πρώτες του λέξεις; Όλοι οι άνθρωποι μπορούν να επικοινωνήσουν επιτυχώς σε μια γλώσσα: τη Μητρική τους. Πώς την έμαθαν; Μέσα από επικοινωνία. Μέσα από αυτά που βίωναν. Κανένας άνθρωπος δεν έμαθε τη Μητρική του γλώσσα γιατί του τη μετέφραζαν σε μία άλλη. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι δομημένος έτσι ώστε να μπορεί να μάθει οποιαδήποτε γλώσσα μιλούν στο περιβάλλον του, μέσα από επικοινωνία. Καμιά γλώσσα δεν μπορεί να εγκατασταθεί δομικά στον εγκέφαλο και να χρησιμοποιηθεί άνετα και φυσικά αν την έχει διδαχθεί κάποιος με μετάφραση. Αν δείξω για παράδειγμα σε ένα παιδί την εικόνα ενός τραπεζιού, το μόνο που χρειάζεται να του πω είναι την αντίστοιχη Αγγλική λέξη: table. Αν μπω στη διαδικασία να το μεταφράσω στην Ελληνική, σημαίνει ότι επιβαρρύνω τον εγκέφαλο με μια περιττή λειτουργία, η οποία μπλοκάρει την άμεση και αυθόρμητη εγκατάσταση. Αυτό θα έχει ως συνέπεια στην πραγματική ζωή, να υπάρχει μια άσκοπη καθυστέρηση κάθε φορά που θα θέλει το παιδί να επικοινωνήσει κάτι, αφού θα έχει μάθει να μεταφράζει και μετά να επικοινωνεί.
Σε μια τάξη επικοινωνιακού χαρακτήρα, ο καθηγητής μιλάει στην Ξένη Γλώσσα και απευθύνεται στα παιδιά στη μητρική τους γλώσσα, μόνο όταν είναι απαραίτητο για να λύσει συγκεκριμένα προβλήματα. Διδάσκει το νέο λεξιλόγιο και τις δομές της γλώσσας, μέσα από τη χρήση οπτικοακουστικών μέσων, εικόνων, αντικειμένων, παντομίμας, ή συνώνυμων λέξεων. Όπως συνέβη και με τη Μητρική τους, τα παιδιά ακούν την Ξένη Γλώσσα, επαναλαμβάνουν και μαθαίνουν να μιλούν. Στη συνέχεια μαθαίνουν να γράφουν όσα έχουν εξασκήσει στον προφορικό λόγο.
Ο στόχος μας είναι το παιδί να μάθει να σκέφτεται κατευθείαν στην Ξένη Γλώσσα, όπως κάνει όταν μιλάει τη Μητρική του.
Τάξη ή ιδιαίτερο;
Τα παιδιά μαθαίνουν από τους συνομηλίκους τους. Μαθαίνουν μέσα από την επικοινωνία τους με άλλα παιδιά, μέσα από το παιχνίδι μαζί τους. Η μέθοδος διδασκαλίας μας βασίζεται σε αυτή την αρχή. Τα παιδιά εξασκούνται σε ζευγάρια, κάνουν παντομίμα, κάνουν ομαδικές δραστηριότητες. Η επιλογή του παιδιού με το οποίο θα συνεργαστούν γίνεται με προσοχή, έτσι ώστε να νιώθουν και τα δυο παιδιά άνετα μαζί. Σε ένα ιδιαίτερο μάθημα, το παιδί συνεργάζεται με το δάσκαλο, ο οποίος σίγουρα γνωρίζει περισσότερα. Αυτό συχνά αναπτύσσει ασυνείδητα ένα μηχανισμό άμυνας. Ως αποτέλεσμα, το παιδί δεν εκφράζεται με αυθορμητισμό και δεν βρίσκεται σε αυτή την επιθυμητή ‘χαλαρή ενγρήγορση’. Όταν ένα παιδί μοιράζεται αυτή την εμπειρία με άλλα παιδιά της ηλικίας του, αυτομάτως περιορίζεται και το άγχος ότι θα εκτεθεί αν κάνει λάθος. Γι’ αυτό προτιμούμε την εξάσκηση σε ζευγάρια και μάλιστα με το δίχτυ ασφαλείας ειδικά επιλεγμένης κλασσικής μουσικής. Άρα, κάνω εξάσκηση με ένα συμμαθητή μου που λίγο πολύ γνωρίζει όσα εγώ και η μουσική με προστατεύει από το να ακουστούν τα λάθη μου, μέχρι να εξασκηθώ αρκετά. Επίσης, η ομάδα, μας δίνει τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε τεχνικές θεατρικού παιχνιδιού, να παίξουμε τους διαλόγους με ρόλους και να αναπτύξουμε τη φαντασία μας, μέσα από την αλληλεπίδρασή μας με τους συμμαθητές μας.